„ NON GRATA ” - Sławomir Jan Krause - andante

Ktoś myśli wciąż plącze uparte
W rozstaje unosi codzienność.
Cóż światłość z przekorą są warte,
Na cóż ta duma i wierność.

Dokąd skradzione w biegu amory
Na ochłap rzucone bezkarnie.
Komu upojne sny i wieczory
Chwytane ukradkiem, niezdarnie.

Czemu w Twych oczach żar piekielny
I trwoga w rozkosznej nadziei.
Po co w pamięci grzech nieśmiertelny
Skazany na los Odysei.

..........

I tylko deszcz puka w okiennice,
I tylko wiatr szepce do ucha
Te same obietnice ...